Pas als je er mee bezig bent, ontdek je dat niets evident is

Child Focus is een Belgische stichting, opgericht in 1998, in de nasleep van de Dutroux-affaire. Haar opdracht is vermiste kinderen en jongeren terugvinden en de seksuele uitbuiting van kinderen en jongeren bestrijden. Ze heeft ook een preventieve werking. Om deze missies uit te voeren kan Child Focus rekenen op de hulp van 350 vrijwilligers. Arlette Van Schepdael is één van de negen vrijwilligers die het onthaal op het kantoor van Child Focus bemannen. Het kantoor is gelegen in de Houba De Strooperlaan in Brussel, nabij het Koning Boudewijnstadion en het Atomium. We gingen ter plaatse luisteren naar haar vrijwilligersverhaal. 

Arlette, vertel ons wat over jezelf: wie ben je en wat doe je in het dagelijkse leven? 

Ik ben mijn professionele carrière begonnen als medische secretaresse in een medisch centrum. Dat deed ik heel graag. Spijtig genoeg kon dit niet blijven duren en nadien ben ik terechtgekomen in de openbare diensten. Het verschil tussen de medische wereld en de administratieve was voor mij als dag en nacht. Ik heb lang halftijds gewerkt, en deed toen vrijwilligerswerk bij het CAW (Centrum Algemeen Welzijnswerk), tot ik met pensioen ging. 

Hoe ben je bij Child Focus terechtgekomen? 

Ik heb gesolliciteerd voor een vrijwilligersvacature aan het onthaal op de hoofdzetel. Ik denk dat ik die advertentie op het internet zag, of misschien op één of ander event aan een standje van Child Focus. Echt zeker weet ik het eigenlijk niet meer. Ik ben hier immers al bijna 10 jaar vrijwilligster. Enkele maanden na de start van mijn pensioen ben ik hier begonnen. Ik kende de stichting wel al, vooral via de affiches van verdwenen kinderen. 

Wat is je taak hier? 

Eén halve dag per week ben ik op post. In de eerste plaats uiteraard voor het onthaal. Als er bezoekers zijn laat ik hen binnen en zorg ik voor de ontvangst. Ik neem pakketten en telefoontjes van leveranciers aan en noteer boodschappen. In feite probeer ik zo veel mogelijk praktisch en administratief werk op mij te nemen om de vaste medewerkers te ontlasten. Zodat zij zich kunnen focussen op de missies van de stichting. 

Doe je nog andere activiteiten naast het onthaal? 

Waar ik kan zal ik ook een handje toesteken bij bepaalde acties. Zo is er momenteel de campagne "Iedereen een Max" aan de gang, gericht naar de scholen. De bedoeling is kinderen weerbaarder te maken en hen te leren om op tijd problemen te melden aan een vertrouwenspersoon. Dat staat dan los van mijn onthaalwerk en valt onder de ‘Vrijwilliger Preventie op de Standen’ dienst. Tijdens allerlei evenementen - zoals de 20 km van Brussel, de Irisfeesten of op 21 juli in het Warande park… - bemannen of bevrouwen we een standje van Child Focus en geven daar preventie boodschappen. Zo praten we over de risico’s verbonden aan het internet, online seksualiteit, de juiste reflexen bij een verdwijning of info over een vertrouwenspersoon. Als voorbereiding krijgen we een online vorming en is er ook de speciale dag voor de vrijwilligers. 

In de omschrijving van je takenpakket las ik ook “affichage”. Wat betekent dat? 

Na samenspraak met het parket en de politie - die de beslissing nemen - maken we affiches met info over een onrustwekkende verdwijning: een foto, leeftijd, moment en vermoedelijke plaats van verdwijning. Die affiches verspreiden we, en dat noemen we dan de “affichage”. Mijn eerste affichage was wel heel confronterend. Het ging over een verdwijning van een jongen in een sportclub. Toen we daar aankwamen, vroegen de mensen zich af wat we er kwamen doen. Alles was immers al gemeld via Facebook en heel het dorp wist ervan. Maar de mensen beseffen soms niet dat wat op Facebook staat nooit meer verdwijnt. Terwijl Child Focus ervoor zorgt dat, eens de zaak opgelost is, alle info verwijderd wordt. Ik was ook geschokt door het feit dat ik de affiches in sommige winkels niet mocht ophangen. Dat was echt frustrerend. Het was ook frustrerend om vast te stellen dat de affiches snel werden weggehaald. 

Naast affichage doen we ook aan vignettage. Dat is een document dat we aan de winkeliers geven en dus niet publiek maken. De bedoeling is dat de winkelier dit vignet bijhoudt - als het ware onder de toonbank - om vermiste kinderen te spotten als die toevallig in de zaak langskomen. Onlangs ondervond ik wel – tijdens het terug ophalen van de vignetten eens het kind gevonden was - dat die vignetten op heel wat plaatsen er niet meer waren. Slechts 13 van de 50 vignetten die ik had uitgedeeld, kreeg ik terug. Confronterend, want dan besef je dat er niet veel mee werd gedaan. Maar dat moet je leren van je af te zetten en positief blijven denken. 

Waarom koos je voor Child Focus om vrijwilligerswerk te doen? 

Hun missie sprak me erg aan en in mijn ogen konden ze best nog meer naambekendheid gebruiken. Daaraan bijdragen lijkt me nog steeds heel nuttig. Vooral tijdens het werk bij de preventiestanden blijkt dat heel wat mensen weinig weten over Child Focus en haar bestaansredenen. 

Is er een opleiding voorzien om hier als vrijwilliger te werken?   

Toen ik hier begon was dat nog niet echt het geval maar intussen is er wel een opleiding.  

Moet je aan bepaalde voorwaarden voldoen om vrijwilliger te worden? 

Je moet een blanco strafblad hebben. Enige betrokkenheid bij de missies van Child Focus is uiteraard mooi meegenomen, maar is geen voorwaarde. 

Het gaat over vermiste kinderen en seksuele uitbuiting. Dat kan emotioneel wel zwaar wegen? 

Het zijn inderdaad delicate toestanden. Maar wij - de vrijwilligers - worden er nooit rechtstreeks bij betrokken. De noodlijn 116 000 wordt enkel door vaste medewerkers beantwoord, die daar een specifieke opleiding voor krijgen en die ook psychologische ondersteuning krijgen. Hetzelfde geldt voor de contacten met familieleden of vrienden van de vermisten en met de officiële instanties zoals het gerecht en de politie. Wat niet wegneemt dat het voldoening geeft om te kunnen helpen als vrijwilliger. 

Binnenkort is het de week van de vrijwilliger. Het thema is “vrijwilligerswerk is een ontdekkingsreis”. Wat heb jij ontdekt via het vrijwilligerswerk? 

De werking van deze stichting (niet enkel verdwijningen, maar ook preventie) en al wat dat met zich meebrengt. De kosten van alle acties, de verschillende betrokken instanties… In feite het besef dat het allemaal veel complexer is dan wat het op het eerste zicht lijkt.  

Ter afronding van dit interview: heb je nog een wens? 

In het algemeen hoop ik dat er zo veel mogelijk mensen een fractie van hun vrije tijd willen besteden aan vrijwilligerswerk, bijvoorbeeld bij Child focus.  

Arlette, dank je wel voor je tijd en zeker voor je inzet hier. 

Reporter en fotograaf: Anton Bulinckx