Dichtbij zijn

Similes is een sociaal-culturele vereniging werkzaam in Vlaanderen en Brussel. Haar doel is om familie en naasten van mensen met psychische problemen te ondersteunen en te verenigen. De vrijwilligersafdelingen organiseren infoavonden, lotgenotencontacten, de ‘warme babbel’ en trainingen voor familieleden van psychisch kwetsbare mensen.

Ik kreeg de kans om vrijwilliger en ‘warme babbelaar’ Mich te spreken, bij haar thuis in hartje Brussel. Tijdens ons gesprek benadrukte ze dat het essentieel is om begripvol aanwezig te zijn in elk contact.

Mich, vertel wat over jezelf en hoe je bij Similes terechtkwam.

André en ik hebben een zieke zoon en toen we in 1999 van Brugge naar Brussel verhuisden, werden we enorm geholpen door Similes. Het deed deugd om van hen de ondersteuning en informatie te krijgen die je toen uit de psychiatrische sector, als ouder, niet kreeg. Wanneer we beiden met pensioen gingen wisten we onmiddellijk: “Dat gaan wij ook doen!”

Er werd ook ferm aan onze mouw getrokken want in die periode is de evolutie naar vermaatschappelijking van zorg ingezet. Er werden bijvoorbeeld mobiele teams opgericht die de patiënten thuis gingen opvolgen. De ziekenhuisbedden werden afgebouwd. De ondersteuning van familie en naasten werd heel belangrijk in deze thuisbegeleiding.

Similes creëerde ook 3 ontmoetingsplaatsen om ouders van mensen met een psychische kwetsbaarheid de kans te geven om andere lotgenoten te ontmoeten. Kaffee Similes in Jette en Halle en het Salon in Grimbergen.

Ik doe dit graag. Ik ben ondernemend en zie graag mensen. Contact en dichtbij zijn is in deze situaties heel belangrijk.

Ik doe nu nog huisbezoeken, maar op een rustiger tempo door mijn fysieke beperking. Mijn echtgenoot Andre is ondervoorzitter van Similes en was voorzitter van EUFAMI, de overkoepelende Europese familievereniging. Onze zoon is nog steeds ziek maar kan zich artistiek uiten door gedichten te schrijven en te tekenen. Onze dochter creëerde de productie DICHT, waarin ze haar ervaring als zus van een persoon met een psychische problematiek weergeeft. In de voorstelling draagt een acteur gedichten van onze zoon voor. Onze dochter acteert en zorgt voor de muzikale begeleiding. Ze willen vooral de connectie tussen gezinsleden via kunst tonen, en hoe ze op die manier kunnen samenleven met de ziekte. De voorstelling wordt getoond tijdens de week van de geestelijke gezondheid.

We vinden elkaar als gezin in de beleving van deze problematiek. Muziek, tekeningen en gedichten verwoorden eigenlijk die verbinding en wij kunnen dit samen doen. Dat is mooi.

Vrijwilligerswerk kan je kiezen, hoe komt het dat je juist deze moeilijke opdracht kiest?

Je kiest dit omdat de kracht in je buik zit. We zijn begonnen uit dankbaarheid voor wat wij gekregen hebben dankzij lotgenoten. We deelden die kracht, wij hebben dit mogen meemaken en willen dit ook delen met anderen. En je krijgt ook heel veel dankbaarheid terug van de organisatie en uiteraard ook van de familie die je begeleidt.

We zijn ongeveer met 30 warme babbelaars en over heel Vlaanderen zijn we met ongeveer 150 vrijwilligers die ondersteuning bieden.

Het lotgenotencontact is heel belangrijk. Op internet vind je natuurlijk heel veel informatie maar die warme babbel blijft cruciaal. Je moet dingen kunnen toetsen bij elkaar en die muren weghalen.

Wat wens jij onze maatschappij nog toe?

Meer begrip en minder brutaliteit. Vriendschap zonder flauw te doen. Meer “warme gloed”. De boodschap van vrijwilligerswerk is dat je meer terugkrijgt dan dat je geeft. En je blijft sociaal en intellectueel betrokken.

Mich, mij blijft alleen nog je te bedanken voor deze mooie, warme babbel die zal blijven nazinderen.

Reporter: Marianne Marckx
Fotograaf: Fabian Maeyens