We zijn in de diepte gesprongen

De herstelacademie biedt een cursusaanbod met thema’s rond veerkracht en mentaal welzijn. Hanne speelt een heel belangrijke rol in de opstart van deze bijzondere academie.

Kan je ons iets vertellen over jezelf en hoe je de nood voelde om de herstelacademie, samen met andere collega’s, op te richten?

Ik werk reeds een twaalftal jaar in het psychosociaal centrum Sint Alexius verbonden aan het centrum beschut wonen in Elsene. We zijn ook een dag en nacht hospitaal voor mensen met een psychische kwetsbaarheid. Ik besefte tijdens het werk dat we de ervaringskennis misten in ons centrum. Er werd veel verwacht van de mensen, Soms op een eerder dwingende manier met niet altijd evenveel ruimte voor respons vanuit de patiënten zelf. We zochten naar manieren om patiënten meer grip te laten krijgen op hun herstelproces. Of meer zeggenschap daarin.

Toen kwam Toon Derison praten over de werking van de herstelacademie. Daar zijn studenten en trainers, die samenwerken. Er wordt niet direct gekeken naar diagnose. Iedereen zit er op een dezelfde golflengte. Wij dachten: Hier zijn we naar op zoek! Het is een concept dat ontstaan is in Groot-Brittannië. Bij ons was de herstelacademie reeds, heel kleinschalig, aanwezig in Halle-Vilvoorde en daar zochten ze medewerkers voor de Brusselse regio.

Mijn collega en ikzelf waren heel geïnteresseerd in dit project. We hebben toen een opleiding voor trainer gevolgd en we zijn in de diepte gesprongen want er was niets: geen lokalen, geen financiën, geen trainers, geen netwerk, niets!

Welke uitdagingen heb je ervaren en hoe hebben jullie die aangepakt?

In 2017 zijn we gestart met nog 2 extra ervaringsdeskundigen, waaronder Johan Schepens, die we eigenlijk mogen benoemen als de oprichter van de herstelacademie Brussel. Helaas is hij intussen overleden, maar die naam wou ik zeker ook vermelden, omdat hij de stuwende kracht was voor de opstart.

We hebben toen Muntpunt aangesproken en gelukkig hebben die ons enkele lokalen ter beschikking gesteld. Omdat het een sociaal project was voor herstel en empowerment  voor Vlamingen in Brussel. Zo zijn we gestart. We kregen een mandaat, van het centrum, om dit project op te starten, naast ons bestaand werk. Dit pakket namen we er gewoon bij. We zijn opgestart met een paar basiscursussen en zijn stilaan groter en groter geworden. We kregen ook vrij snel meer en meer mensen mee, die voelden hoe herstellend dit werkt en die zich dan ook als ervaringsdeskundige mee wilden inzetten.

Wat was de volgende stap?

Op een bepaald moment realiseerden we ons , door de groei en het succes, dat we dit niet meer alleen aankonden. Na een 4-tal jaar hadden we beslist een subsidiedossier aan te vragen bij het VGC. Er is ook een aanvulling met een Europese subsidie in het kader van een relance plan na corona. Op die manier lukt het wel. We hebben intussen 2 mensen die betaald worden. De anderen blijven dit vrijwillig doen. Onze groep bestaat momenteel uit 20 medewerkers. Bijna al de lesgevers doen dit vrijwillig! Sommigen doen dit naast een betaalde job, anderen blijven dit puur vrijwillig doen in het kader van ervaringsdeskundige. Omdat dit ook voor henzelf een meerwaarde creëert en helpt in hun herstel.

Als je vrijwillig werkt doe je dit omdat je er zelf iets voor terug krijgt. Hoe is dit voor jou?

Soms kan ik wel eens denken: oeps het is teveel. De voorbereidingen, de extra uren, de werkdruk. Maar als ik dan werk met deze groep mensen, dan zit ik daar helemaal in en dat doet echt deugd! Het geeft mij veel energie om verder te kunnen op het andere werkvlak.

De mensen bieden zichzelf aan voor de herstelacademie. We werken met brochures die op zoveel mogelijk openbare plekken ter beschikking gelegd worden, we hebben een goede website en de mond-aan-mond reclame doet ook goed zijn werk. We geven ook korte voorstellingen in culturele centra. De herstelacademie staat open voor iedereen, er is geen selectie. Dat maakt het juist zo interessant omdat we op die manier heel diverse groepen krijgen met veel interactie uit verschillende hoeken. Boeiend!

Wat wens jij onze maatschappij toe, vanuit jouw achtergrond als super-geëngageerde vrijwilliger?

De vooroordelen bannen. Mensen voelen dit onmiddellijk aan. Hoe kijkt die naar mij, wat denkt hij? Dat uit zich direct in een gesprek. Mensen gaan zich isoleren, zo kunnen psychologische problemen zich ontwikkelen. We moeten ons meer bewust zijn van dit handelen. We moeten op tijd reflectie bieden en in gesprek gaan met deze mensen.

We hangen in onze maatschappij het prachtige plaatje omhoog van de perfectie. We leggen de lat torenhoog. Terwijl we vergeten te kijken naar de kernwaarden en de talenten van elk individu. We moeten onze mindset veranderen. Bruggen bouwen en geen muren!

Bedankt Hanne voor dit warme gesprek en de kracht die jullie ontwikkelen om samen iets moois te bereiken.

Reporter en fotograaf: Marianne Marckx