“Mensen worden goed verzorgd in een woonzorgcentrum – voeding, medische zorg, hygiëne, enz. Maar er is weinig tijd om met de mensen echt stil te staan bij wat hen bezighoudt, wat er in hun hoofd omgaat, om de mens als mens te benaderen. Net dat proberen wij met Zonar. Wij richten ons tot de ‘jongere’ cliënten met een vermoeden van handicap. Wij doen activiteiten zoals culturele uitstappen, ateliers of dansnamiddagen en spelen ook in op hun noden en wensen. Ik denk bijvoorbeeld aan Cyriel, die zich ondanks zijn zwakke gezondheid engageert als vrijwilliger in de buurt. Zoiets was vroeger onmogelijk. Volgens mij zouden veel van die ‘jongere’ bewoners beter begeleid worden in een voorziening voor personen met een handicap. Maar daar is geen plaats of ze hebben geen erkenning, en inmiddels voelen ze zich thuis in het rusthuis. Ons doel is hun leven zo aangenaam mogelijk te maken.
Onze samenwerking is heel divers. We geven advies over individuele cliënten met concrete tips – hoe benader je bijvoorbeeld iemand met autisme? Samen met andere partners geven we vorming over thema’s zoals omgaan met agressie of het syndroom van Korsakov. Maar wat het meeste effect heeft, is dat we meewerken op de werkvloer. We organiseren soms groepsactiviteiten, wat nadien altijd stof oplevert om samen na te denken over bepaalde cliënten. Onze aanpak is altijd net een tikkeltje anders en dat maakt het verschil. We merken overigens dat verzorgenden veel sneller dan vroeger een beperking herkennen, en ook beter beseffen dat daar een specifieke aanpak voor nodig is
