Na het onthaal kreeg ik van Nele een rondleiding doorheen Huis Voyaach, de thuisbasis van Pigment. In het gebouw zitten ook een aantal appartementen voor mensen zonder wettig verblijf via de Begijnhofparochie. Op het gelijkvloers waren enkele vrouwen bezig met voedselpakketten samen te stellen, die ze later ook mee naar huis namen. Dat is immers een voorwaarde: wie gebruik wil maken van de voedselbedeling, komt zelf ook helpen om alles te verdelen. Het past volledig binnen de visie van Pigment: samen aan de slag gaan mét de mensen, en niet alleen voor hen. In een klein lokaaltje wordt de gedoneerde vrouwen- en kinderkleding bewaard. Gezinnen kunnen er langsgaan om iets te kiezen dat ze nodig hebben. De vrijwilliger die vandaag normaal kwam helpen bij de kleding, liet weten dat ze zich niet goed voelt.
We kunnen van elkaar leren
Toen ik na de rondleiding nog wat uitleg kreeg over Pigment, vertelden Nele en Pieter dat sommige vrijwilligers veel aan hun hoofd hebben. Ze kunnen er niet altijd zijn op de afgesproken momenten, kunnen niet altijd iets laten weten, en dat wordt hen absoluut niet kwalijk genomen. Nele gaf aan dat de organisatie nog sterk zoekende is in hun vrijwilligersbeleid. Daar kan het Kenniscentrum WWZ misschien in de bres springen met ons Steunpunt Vrijwilligerswerk Brussel. Nele was blij om te horen wat het Steunpunt doet en waar het zou kunnen helpen.
Ik vroeg me nog af hoe het zit met de taal. Tijdens het onthaal hoorde ik allerlei talen. Hoe verloopt de hulpverlening in een context waar tientallen talen gesproken worden en waar niet altijd een gemeenschappelijke taal is? Nele vertelt dat ze een nijpend tekort voelt aan budget voor tolken en intercultureel bemiddelaars. Dat bemoeilijkt de hulpverlening. Vaak schieten vrienden of familie te hulp, maar de vertaling is dan niet altijd correct of volledig.
Proeven van het werkveld
Een nieuwe ervaring rijker trok ik de grote deur van Huis Voyaach achter me dicht en keerde ik terug naar mijn bureau in het Lakenhuis. Daar zit ik als communicatiemedewerker hoog en droog, maar soms ver van de realiteit. Ik hoor en lees verhalen van hulpverleners en van mensen in precaire situaties, maar als groentje in de zorg- en welzijnssector had ik die realiteit nog niet van dichtbij gezien. Dat was ook de reden waarom ik voor Pigment had gekozen. Voor het eerst kon ik proeven van de context waarin hulpverleners werken en hoorde ik ervaringen en verhalen uit de eerste hand van mensen in moeilijkheden. De kijkstage heeft mijn ogen geopend en heeft mij zin gegeven om vaker voeten aan wal van de praktijk te zetten en om vaker los te komen van mijn bureaustoel. Ook voor wie wel al geproefd heeft van de praktijk of er zelf dagelijks in staat, is een kijkstage ongetwijfeld een aanrader om je eigen grenzen te verleggen, je werkwijze bij te schaven of je normen en waarden in vraag te stellen."
Voor het eerst kon ik proeven van de context waarin hulpverleners werken en hoorde ik verhalen en ervaringen uit de eerste hand