Senioren van Ithaca: "Door corona is er een tekort aan contacten"

Sinds voorjaar 2018 wonen er negen senioren in Ithaca, een groepswoning in Neder-over-Heembeek dat beheerd wordt door Abbeyfield Belgium. Jacqueline Desprets, een van de bewoners, vertelt over samenleven voor en tijdens corona.

Jacqueline Desprets: “Ik woon hier nu iets meer dan 2 jaar en dat bevalt me zeer. We wonen op dit moment met vijf dames en drie heren, allemaal alleenstaanden. Ieder van ons heeft een appartement van 45m2 met living, kitchenette, slaapkamer en badkamer. Beneden is er een gemeenschappelijke ruimte met een grote keuken, living en eetkamer, en een grote tuin met moestuin. Ik ben hier terecht gekomen na een aantal infovergaderingen van Abbeyfield, net als de andere mensen die hier nu wonen. Voordien kenden we elkaar niet. We vormen een gevarieerde groep senioren van 62 tot 87 jaar, allen met verschillende afkomst. De meesten zijn Franstalig, er zijn ook drie Nederlandstaligen. Eén bewoner is onlangs verhuisd naar een woonzorgcentrum. Wie hier woont, is erg zelfstandig en niet zorgbehoevend. Iedereen gaat en staat waar hij wil.

Samen koken gaat niet meer.

Sinds wij hier wonen hebben wij elke week een vergadering om de lopende gang van zaken te bespreken. Alle gezamenlijke aankopen en beslissingen worden samen genomen tijdens die vergaderingen. Enkele problemen met de verwarming en de verluchting moeten nog worden opgelost. Elke maand wordt een overzicht van de rekeningen en uitgaven besproken. Als er meningsverschillen zijn over iets, wordt dat zo goed mogelijk uitgepraat. In gewone tijden eten wij twee keer per week samen, er wordt dan in beurtrol gekookt per twee.

Met de corona-maatregelen is er veel veranderd. We kunnen niet meer vergaderen en hebben minder contact met elkaar. Samen koken gaat niet meer. We hebben wel een keer Italiaans gegeten en hebben toen een maaltijd besteld bij een restaurant in de buurt. De gesprekken om een nieuwe bewoner te vinden zijn door de lockdown stilgevallen, dat moet snel terug gestart worden. Ook buitenhuis is er veel weggevallen. We kunnen geen koffie meer drinken of deelnemen aan activiteiten in het lokaal dienstencentrum of in het rusthuis hier vlakbij, want die zijn gesloten. Elke maand was er in het plaatselijke cultureel centrum een filmvoorstelling-met-ontbijt, dat was heel boeiend, met goede films, uitleg en nabespreking.

Wij wonen wel in hetzelfde huis, maar zijn niet één bubbel.

Met een  groepje van vier personen komen we regelmatig samen voor de maaltijden. De tafels in de eetkamer zijn herschikt om genoeg afstand te kunnen houden. Alle bewoners zijn welkom, maar sommige blijven liever in hun appartement. Overal wordt er strikt aan de anderhalve-meter-afstand-regel gehouden. Wij wonen wel in hetzelfde huis, maar zijn niet één bubbel.

Nu is het even aanpassen. We doen dingen die wij vroeger niet deden, zoals een dagelijkse wandeling in het bos achter de Ferme Nos Pilifs, een bekende biowinkel met ecologisch tuincentrum. Sommige bewoners maken grote fietstochten, anderen verkiezen de hometrainer. Indien een bewoner naar de supermarkt wil, wordt er altijd voorgesteld om met de auto te gaan. Voor een organisatie van voedselbedeling hebben we met alle bewoners kilo’s selder en ajuinen gesneden om soep te maken. Eén van onze dames kan goed stikken en maakte al meer dan 500 mondmaskers. We helpen haar bij het knippen van de stof en de rekkers. Zo zijn we nuttig bezig en we doen dit met plezier. Bestellingen van mondmaskers komen van verschillende organisaties en vrienden.

Als iedereen de richtlijnen goed volgt, is het hier veiliger wonen dan in een grootschalig rusthuis denk ik. Hopelijk kunnen we snel met z'n allen opnieuw vergaderen en samen eten. Er is een tekort aan contacten, dat is een gemis. In groep wonen is heel positief. Ik kan het anderen alleen maar aanraden.”